Wireless Festival: nog 17 nachtjes slapen!

Over een paar weken gaat het dan eindelijk gebeuren: ik ga naar Londen! En tegelijk met mij zullen ook Justin Timberlake, John Legend, Frank Ocean, Jay-Z, Snoop Dogg, Nas en vele anderen daar zijn. Logisch; zij willen mij natuurlijk net zo graag zien als ik hen!

Ik heb het natuurlijk over het Wireless Festival dat in Londen wordt gehouden op 12, 13 en 14 juli. Vorig jaar zijn mijn vrienden hier al een kijkje wezen nemen; toen was het festival muzikaal gezien erg leuk maar was het terrein één grote modderpoel. Letterlijk. Dit jaar pak ik dus voor de zekerheid maar wat fashionable regenlaarzen in.

Het festival duurt zoals gezegd 3 dagen. In eerste instantie twee, met als headliner van de vrijdag Justin Timberlake, van de zaterdag Jay-Z. Graag had ik ze beide gezien, maar de tickets waren uitverkocht, dus konden we alleen de vrijdag gaan. En toen werd ineens een derde dag aangekondigd!
We speculeerden er lustig op los want wie zou toch die derde dag gaan headlinen? De reis en het hotel waren al geboekt, dus we zouden hoe dan ook die dag in Londen zijn. Afhankelijk van de headliner van de zondag zouden we dan beslissen of we er nog een kaartje voor de zondag bij zouden kopen.

En, hoe orgineel: Justin Timberlake en Jay-Z gaan samen optreden op de zondag! Wat een tegenvaller… Maar van de andere kant ook weer niet. Justin Timberlake op vrijdag speelt natuurlijk zijn eigen show, met zijn eigen nummers, en Jay-Z – die wij dus niet kunnen zien – doet op zaterdag hetzelfde. Op zondag heb je ze dan wel allebei, maar allebei maar een beetje. En als ik dan moet kiezen wie ik liever zie… Moeilijk, moeilijk… Ga ik toch voor Justin Timberlake.

Wie had gedacht dat dit krullenbolletje van N*SYNC zó goed terecht zou komen? Na zijn breuk met Britney Spears heeft hij zijn grootste hits geschreven en, waar Britney helaas helemaal bergafwaarts ging, was the sky the limit voor Justin. Zijn plaat FutureSex/LoveSounds staat nog steeds in mijn lijst van favorieten en wordt nog regelmatig beluisterd. Zijn stem is niet eens zo geweldig, maar in combinatie met de beats, de meezingbaarheid en het hoge dit-liedje-krijg-ik-niet-meer-uit-m’n-kop-gehalte, is succes verzekerd.

Jarenlang was het stil rondom de zanger; hij trouwde, acteerde, deed van alles en nog wat, maar deed niks meer met muziek. Hij ontdekte nog wel ‘even’ Esmée Denters, waar we gelukkig niks meer van horen. Maar toch. Hij heeft wel weer een titel op z’n naam staan; de eerste YouTube-artiest die een platendeal kreeg, heeft hij getekend.

Maar nu is ‘ie er weer, onzen Justin. En hoe! Met zijn 20/20 Experience brengt hij geen totaal vernieuwende sound, maar is het toch ook weer niet helemaal wat je van Justin had verwacht. Hij had natuurlijk op de FutureSex/LoveSounds tour door kunnen gaan en weer heel succesvol kunnen zijn. Op deze plaat grijpt hij terug naar vroeger tijden en laat hij zich inspireren door veel uiteenlopende muziekstijlen. Toch is die typische Justin Timberlake style er weer direct in te herkennen, waardoor het geheel vanaf de eerste luisterbeurt al lekker in het gehoor ligt en je ‘m gelijk op repeat wilt zetten.

Richting het eind van het jaar verschijnt deel twee van deze plaat en ik hoop toch zeker wat werk daarvan te kunnen horen op Wireless.

Ik studeer intussen nog wat danspasjes en songteksten in, zodat ik goed voor de dag kan komen wanneer Justin Timberlake ons als publiek komt aanschouwen.

(Originele post: "Wireless Festival Londen: nog één maand!", hier)

De hoed van John Mayer

John Mayer met hoed

John Mayer zonder hoed

De ster van John Mayer leek al maar rijzende. Totdat hij die gekke cowboy hoed opzette en zijn stem kwijtraakte. Wat kan hem nu nog redden?

En daar was ‘ie. John Mayer. Die looks. Die stem. Dat gitaarspel. Op slag was ik verliefd en kon ik niet anders meer dan ademloos naar zijn dvd kijken, zwijmelend naar zijn cd’s luisteren en vol ongeduld wachten op zijn nieuwe plaat. Die eerste 4 had ik namelijk al grijs gedraaid. Na Battle Studies was het een tijdje stil rondom de zanger, maar hij was druk bezig met zijn nieuwe album dus dat stelde me gerust.
Tot ik de foto’s zag. Waar was mijn lekkere man gebleven? Lang haar, een cowboy hoed, oh nee, wat voor album zou dat toch worden?

Het bleek te zijn geworden waar ik al bang voor was: totaal iets anders dan wat John voorheen had gedaan. En zijn uiterlijk had hij daarop geinspireerd. Foutje bedankt?
Zijn album heeft geen indruk gemaakt in Nederland, en ook niet wereldwijd. Nergens heeft ‘ie een grote hit gescoord. Er is ook maar één echte single van het album afgekomen, namelijk ‘Shadow Days’, wat dan ook meteen het enige leuke nummer van de plaat was.

Niet veel later bereikte mij twee niet zo’n leuke nieuwsfeiten: 1) John Mayer was aan het daten met Katy Perry en 2) hij had stemproblemen. Nou zou ik ook stemproblemen krijgen van Katy Perry, maar dat terzijde. Ik ben natuurlijk totaal geen jaloers type en ben zo rationeel dat ik ook wel begrijp dat John Mayer mij nooit zal zien staan. Maar toch. Ahum.

Stemproblemen dus. Ooit zei John in een interview dat ‘ie liever nooit meer zou zingen dan nooit meer gitaar spelen, mocht ‘ie ooit voor die keuze gesteld worden. Nou, dat zou ik dan toch weer liever niet hebben! Hoezeer ik zijn gitaarspel ook waardeer, zijn stem is zó uniek, ik zou niet zonder kunnen!
Het liefst had ik gelijk het vliegtuig naar zijn woonplaats gepakt om ‘m persoonlijk te verzorgen, maar ja, verplichtingen… Dus heb ik vanuit mijn kamertje maar voor ‘m geduimd dat alles goed zou komen.

En daar was een paar maanden geleden ineens het goede nieuws: John is druk bezig met wéér een nieuwe plaat! Hij kan weer zingen! Hij maakt weer liedjes! En, niet geheel onbelangrijk: de cowboy hoed is af en z’n haar is geknipt!

En met het verdwijnen van de cowboy hoed, is ook de cowboy sound heen gegaan. Het heerlijke nummer ‘Paperdoll’ is het eerste wapenfeit van zijn in augustus te verschijnen cd ‘Paradise Valley’. Dat klinkt toch al heerlijk?

Ik heb de 13^e augustus al groots in mijn agenda gemarkeerd met alle kleurtjes die ik heb, want zodra de winkels openen ren ik naar binnen om het eerste exemplaar te bemachtigen.

24 oktober ga ik hem bewonderen in de Heineken Music Hall, dan zullen we zien of ‘ie z’n kunstje nog kan. Maar aan ‘Paperdoll’ te horen heeft John Mayer z’n groove weer terug en gaat dat helemaal goedkomen!

Beluister het nummer hier:

 

(Originele post: "John Mayer: exclusief behind the scenes materiaal", hier)

Ticket Service: een waargebeurd verhaal

Online kaartjes kopen voor concerten. Iedereen heeft het vast wel eens gedaan. Of in elk geval een poging gedaan tot. Want wanneer je kaartjes via Ticket Service moet kopen, dan loopt dat vaak uit op een regelrechte hel.

Ticket Service is erg misleidend, want van service is in mijn ogen weinig sprake. Recentelijk heb ik driemaal geprobeerd om kaarten te bestellen voor een concert van John Mayer in Amsterdam. Driemaal is scheepsrecht, want het is me uiteindelijk gelukt. Maar hoe? Ik zal het je vertellen.

Ik zie mijzelf op zich wel als ervaren ticket besteller; ik ga regelmatig naar concerten, doe dat al van jongs af aan, ook het aanschaffen van de daarvoor benodigde kaarten. Daarom had ik van tevoren al ingeschat dat de populariteit van John Mayer groot genoeg was, om zijn concerten binnen een tiental minuten uit te laten verkopen. Maar, dacht ik, vol goede moed, ik waag de sprong en ga het proberen.

Met de hulp van mijn zusje en mijn vriend, ikzelf achter de pc én de laptop, dus 4 computers sterk, hebben we het geprobeerd. We kregen al meteen het ‘Oeps! Het is op dit moment erg druk. U bent in een wachtrij geplaatst. Vernieuw dit scherm niet maar wacht tot u door de wachtrij heen bent’-scherm. Na een halfuur wachten waren we nog steeds niet door de wachtrij heen en bleek het concert uitverkocht.

Na twee dagen ronduit depressief te zijn geweest, besloot ik het voor de voorverkoop van het tweede concert anders aan te pakken. Ik was die dag bij mijn vriend; hij zou het via de laptop proberen en ik via de computer. Onze strategie was, om meerdere tabbladen te openen en één van ons twee zou wél het scherm vernieuwen, wanneer we in de wachtrij stonden. Het leek mij verstandig dat ik deze zware taak op me zou nemen, omdat ik het wat vaker had geprobeerd. En onze aanpak leek te werken! Leek, inderdaad, want na vijf minuten wachtrij was ik er doorheen. Ik was door het dolle heen want ik kon het niet geloven. Mijn vriend z’n scherm stond intussen – op alle tabbladen – ook in de wachtrij-modus. Ik kon dus kaarten selecteren en had er 2 nodig. Toen ik de selectie deed en klikte op reserveren, lukte dit echter niet. “Uw selectie is niet geldig” en dergelijke verhalen vertelde mijn scherm; de exacte bewoordingen weet ik niet meer omdat er een stormvloed aan vloekwoorden uit mijn mond schoot. Het concert was dus nét voordat ik mijn kaarten bestelde, ook uitverkocht.

Die week heb ik dagen in bed gelegen, tranen met tuiten gehuild en ik was bijna zover dat ik al mijn John Mayer cd’s het raam uit wilde gooien, toen ik hoorde dat er nog een derde concert zou komen. Daar gingen we weer.
Deze keer zat ik klaar met mijn moeder, zij achter de pc, ik achter mijn laptop. Om precies 10.00u moesten we naar de event pagina gaan en dan zouden we de wachtrij kunnen omzeilen.
Mijn moeder lukte het niet, maar mij wel! Gelijk logde ik in en bestelde ik 2 tickets. In een vlaag van verstandsverbijstering ging alles goed, betaalde ik en had ik de tickets in m’n mail. Als verdoofd riep ik m’n moeder dat het gelukt was. Samen deden we een vreugdedansje in de keuken. Het was gelukt!

Het voelde een beetje net als de drie delen van Lord Of The Rings; uiteindelijk komt het goed maar de weg die je ervoor moet afleggen…

En het ergste is: voor het volgende concert waar we heen willen, zal het hoogstwaarschijnlijk weer zo gaan...

(Originele post: "Ticket Stress", hier)

Afschaffing van de zomerhit

 

Waarom een zomerhit als Nederland de zomer dit jaar lijkt over te slaan?

De zomer van 2013 is officieel begonnen, maar als ik naar buiten kijk, lijkt het wel herfst. Uit principe zet ik de verwarming niet aan, want kom op: ’t is bijna juli!
Maanden van voorbereiding, sparen, verzamelen, combinaties uitproberen van toffe outfits voor de zomerfestivals; is het allemaal voor niks geweest?

En als het weer onze zomer dan toch zo graag wil verpesten, pleit ik voor het afschaffen van de zomerhit.

Zolang de temperatuur niet boven de 25 graden komt en ik mijn benen moet hullen in lange broeken, zodat ik nooit van mijn melkflessen af kom, hoef ik geen zomerse muziekjes te horen.

Zolang het geen zonnestralen regent, maar enkel regent, ik een paraplu in plaats van een parasol boven mijn hoofd moet houden, ik een capuchon in plaats van een zomerhoedje moet dragen en ruitenwissers op mijn zonnebril moet laten zetten, heb ik geen behoefte aan die zomerse klanken.

De zomerhit. Elk jaar is er wel zo’n liedje wat je dat bijzondere zomergevoel kan bezorgen. Het laat je terugdenken aan die heerlijke vakantie in een warm oord, of aan een lome zomeravond op het terras of in een park met je vrienden. Blote voeten, zwierige jurkjes, strandzand wat je haar zo’n mooie slag geeft, het geluid van golven die tegen de kust slaan, vogels die hun lied zingen: liedjes die dit verwoorden kunnen mijn oren op dit moment niet verdragen.

‘Summertime and the living is easy’, zo zong onder ander Eva Cassidy ooit… Nou, wat mij betreft kunnen we daar beter ‘Summertime and the living is breezy’ van maken. En dan niet ‘breezy’ in de zin van luchtig, opgewekt, vrolijk. Nee, letterlijk winderig! Gehuld in winterjas om ons warm te houden, terwijl we ons eigenlijk kapot zouden moeten zweten; nee,  leuk is anders.

Dus, zomer van 2013, je kunt 2 dingen doen: óf je heel snel van je beste kant laten zien en die temperatuur ‘ns flink opschroeven, zodat wij die zomerse hits uit de speakers kunnen laten knallen. Of je blijft zo doorgaan, maar dan ga ik mijn kerstcd’s uit de kast halen.

We zullen zien wat het wordt.

(Originele post: "Dé zomerhit van 2013?", hier)

Anouk moet Even Apeldoorn Afbellen

 

Hoe ik – en heel Nederland – voor, tijdens en na het Eurovisie Songfestival van Anouk-fan, naar Anouk-criticus en weer terug naar Anouk-fan ging.

Ze staat bekend om haar dwarsheid, grote bek en altijd-doen-wat-ze-zelf-wil. Haar blonde lokken doen anders vermoeden maar Anouk is niet zo’n brave tante. Het is niet voor niks dat haar nummer ‘Nobody’s Wife’ na al die jaren nog steeds op haar van toepassing is.

Begrijp me niet verkeerd, vanaf mijn zevende ben ik al groot fan en bewonderaarster van deze excentrieke, eigenzinnige zangeres die telkens weer de fout ingaat – althans, zo lijkt het – maar wanneer ze gaat zingen, een ieders hart weer veroverd. Ze ontslaat haar band, heel het land valt over haar want och, wat ’n schande, en geeft vervolgens een steengoed concert in een uitverkocht Gelredome; ik heb het live mogen aanschouwen en ja, het was écht steengoed. Wat een energie, wat een stem, al die hits die deze dame intussen op haar naam heeft staan. Van ballad naar harde rock en van soul tot een knaller als ‘Girl’ of ‘Good God’; mevrouw Teeuwe draait er haar hand niet voor om.

Zo ook niet voor het Eurovisie Songfestival, inmiddels al een paar maanden terug. Ik weet nog dat ik het nieuws hoorde en dacht: ‘Anouk wat doe je nou weer??’. Zoals ik wel vaker denk wanneer er iets over Anouk op de radio of tv is wanneer het géén nieuw nummer of nieuwe plaat betreft.
Achteraf zat er een enorm slimme campagne achter, wat de verkopen van haar nieuwe album een enorme boost moet hebben gegeven; kan niet anders. Zoals Anouk zelf zei: ‘Ik kan wel een minuutje van mijn nieuwe cd gaan spelen bij De Wereld Draait Door en daar een paar miljoen mensen in Nederland mee bereiken, terwijl ik ook voor een paar meer miljoen mensen in heel Europa (en verder) een heel nummer mag zingen! Ik zou wel gek zijn als ik deze kans niet grijp’.

En gek zou ze inderdaad zijn. Want haar nummer ‘Birds’ heeft zo’n beetje alle kritiek die er op te geven was, gekregen. Ikzelf was ook niet overtuigd van het nummer, heb het heel lang bewust genegeerd op de radio. Ik vond het maar een zeiknummer. Niet zoals Anouk in mijn ogen is: een stoere rockchick, een mooie vrouw, een stem vol power, sterk, onafhankelijk, zelfstandig. Om die redenen is zij ook een icoon voor mij.

En toen deed ze ook nog die commercial voor Centraal Beheer Achmea… De moed zonk me in de schoenen. Eerst hoor je dan dat Anouk dronken haar liedje heeft staan te lallen op een feestje – achteraf bleek dit onderdeel van de campagne te zijn – en dat ze haar excuses heeft moeten maken. Nou had ik haar kansen op het winnen van het Songfestival al niet hoog ingeschat, maar door deze actie schoot toch wel even door m’n hoofd dat ze zich misschien beter zou kunnen uitschrijven. Toen de commercial dan eindelijk op tv te zien was, kon ik nog geen glimlach op mijn gezicht toveren. Het lukte me gewoon niet. Niet grappig, plank misgeslagen, verkeerde inzet van alle ingrediënten die Anouk te bieden heeft voor zo’n commercial. Jammer maar helaas.

Naarmate het Songfestival naderde en ik het liedje toch maar een goede luisterbeurt had gegeven, viel ineens het kwartje. Toen stond ze daar, in haar simpele, donkere outfit, met dat prachtige lange haar, heel lief haar liedje te zingen en ik dacht: “Ze heeft het nog! We gaan winnen!”. Dat winnen is uiteindelijk niet gebeurd, maar mij heeft ze overtuigd, en met mij denk ik heel Nederland en met heel Nederland denk ik heel Europa.

En die commercial? ...ach, uiteindelijk kon ik er toch nog een beetje mee lachen. Maar dat kwam denk ik door de euforie van het fantastische optreden van Anouk.
Anouk heeft Even Apeldoorn niet nodig. Anouk is terug van eigenlijk nooit weggeweest.

(Originele post: "Free As A Bird", hier)